کد مطلب:312390 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:221
سوگ سروده های امام حسین
بر اساس برخی از نقل های تاریخی، اولین سوگنامه ی عباس (ع) در صحنه ی كربلا، لحظه هایی پس از شهادت او بر زبان امام حسین (ع) سروده شد:
تعدیتم یاشر قوم ببغیكم
و خالفتم دین النبی محمد
اما كان خیر الرسل اوصاكم بنا
اما نحن من نجل النبی المسدد
اما كانت الزهرأ امی دونكم
اما كان من خیر البریة احمد
لعنتم و اخزیتم بما قد جنیتم
فسوف تلاقوا حر نار توقد [1] .
ستم كردید ای نابكارترین گروه و مخالفت كردید با دین حضرت محمد (ص).
آیا برترین پیامبران درباره ی ما به شما سفارش نكرد؟! آیا ما از دودمان پیامبر درستكار نیستیم؟!
[ صفحه 272]
آیا مادر ما نه شما فاطمه زهرا (س) نیست؟! آیا ما از نسل برترین خلق خدا محمد (ص) نیستیم؟!
لعنت و خوار شدید به خاطر جنایتی كه كردید، پس به زودی حرارت آتش برافروخته ی جهنم را نیز می چشید.
و نیز برابر نقل برخی مقاتل، سیدالشهدا (ع) در سوگ عباس (ع) چنین سرود:
اخی یا نور عینی یا شقیقی
فلی قد كنت كالر كن الوثیق
ایا ابن ابی نصحت اخاك حتی
سقاك الله كاسا من رحیق
ایا قمرا منیرا كنت عونی
علی كل النوائب فی المضیق
فبعدك لا تطیب لنا حیاة
سنجمع فی الغداة علی الحقیق
الا لله شكوائی و صبری
و ما القاه من ظماء و ضیق [2] .
برادرم! ای نور چشمم! ای پاره ی من! تو همانند پایه ای استوار برای من بودی.
ای فرزند پدرم! یاری برادر خود كردی تا آن كه خداوند از جام بهشتی تو را سیراب كرد.
ای ماه تابنده! تو یاور من در همه ی سختی ها و تنگناها بودی.
بعد از تو زندگی گوارا نیست، و فردای قیامت همگی در پیشگاه حق جمع می شویم.
شكوایه ام را به نزد خدا می برم و شكیب می ورزم در آنچه از تشنگی و سختی بر من رسید.
تعدیتم یاشر قوم ببغیكم
و خالفتم دین النبی محمد
اما كان خیر الرسل اوصاكم بنا
اما نحن من نجل النبی المسدد
اما كانت الزهرأ امی دونكم
اما كان من خیر البریة احمد
لعنتم و اخزیتم بما قد جنیتم
فسوف تلاقوا حر نار توقد [1] .
ستم كردید ای نابكارترین گروه و مخالفت كردید با دین حضرت محمد (ص).
آیا برترین پیامبران درباره ی ما به شما سفارش نكرد؟! آیا ما از دودمان پیامبر درستكار نیستیم؟!
[ صفحه 272]
آیا مادر ما نه شما فاطمه زهرا (س) نیست؟! آیا ما از نسل برترین خلق خدا محمد (ص) نیستیم؟!
لعنت و خوار شدید به خاطر جنایتی كه كردید، پس به زودی حرارت آتش برافروخته ی جهنم را نیز می چشید.
و نیز برابر نقل برخی مقاتل، سیدالشهدا (ع) در سوگ عباس (ع) چنین سرود:
اخی یا نور عینی یا شقیقی
فلی قد كنت كالر كن الوثیق
ایا ابن ابی نصحت اخاك حتی
سقاك الله كاسا من رحیق
ایا قمرا منیرا كنت عونی
علی كل النوائب فی المضیق
فبعدك لا تطیب لنا حیاة
سنجمع فی الغداة علی الحقیق
الا لله شكوائی و صبری
و ما القاه من ظماء و ضیق [2] .
برادرم! ای نور چشمم! ای پاره ی من! تو همانند پایه ای استوار برای من بودی.
ای فرزند پدرم! یاری برادر خود كردی تا آن كه خداوند از جام بهشتی تو را سیراب كرد.
ای ماه تابنده! تو یاور من در همه ی سختی ها و تنگناها بودی.
بعد از تو زندگی گوارا نیست، و فردای قیامت همگی در پیشگاه حق جمع می شویم.
شكوایه ام را به نزد خدا می برم و شكیب می ورزم در آنچه از تشنگی و سختی بر من رسید.
[1] تفصيل منابع ابيات فوق را در همين كتاب فصل دوم نگاه كنيد.
[2] تفصيل منابع ابيات را در همين كتاب فصل دوم بيابيد.